8. ਡਾਕੁਆਂ ਦਾ ਪਾਪ

ਰਾਜਾ ਲਕਸ਼ਮਣ ਸੈਨ ਦਾ ਮਿਲਣਾ: ਰਾਜਾ ਲਕਸ਼ਮਣ ਸੈਨ ਉੱਧਰ ਹੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡਣ ਆਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਉਸੀ ਕੁਵੇਂ (ਖੂਹ) ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ। ਅੰਧੇ ਕੁਵੇਂ (ਖੂਹ) ਵਿੱਚੋਂ ਰਾਧੇ ਸ਼ਿਆਮ ! ਰਾਧੇ ਸ਼ਿਆਮ ! ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਕੁੱਝ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ। ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਸਵਕਾਂ ਨੇ ਕੁਵੇਂ (ਖੂਹ) ਵਿੱਚ ਅਵਾਜ ਲਗਾਕੇ ਪੂਛਿਆ: ਐ ਰਾਧੇ ਸ਼ਿਆਮ ਦਾ ਸੁਮਿਰਨ ਕਰਣ ਵਾਲੇ, ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈਂ ? ਕੁਵੇਂ (ਖੂਹ) ਵਿੱਚੋਂ ਅਵਾਜ ਆਈ: ਮੈਂ ਜੈਦੇਵ ਬਰਾਹੰਣ ਹਾਂ। ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਡੋਲ ਕੁਵੇਂ (ਖੂਹ) ਵਿੱਚ ਗਿਰਾਓ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਕੁੱਝ ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਕੱਟ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਡੋਲ ਗਿਰਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਆਸਰੇ ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ। ਰਾਜਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਗੀਤ ਗੋਬਿੰਦ ਦੇ ਕਰਤਾ ਜੈਦੇਵ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਰਾਜੇ ਦੇ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰਹਿ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਹਾ: ਐ ਪ੍ਰਭੂ ਭਗਤ  !  ਇਹ ਵਚਿੱਤਰ ਘਟਨਾ ਕਿਵੇਂ ਘਟੀ  ? ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਵਿਸਥਾਰ ਵਲੋਂ ਸੁਣਾਈ। ਸਾਰੀ ਘਟਨਾ ਸੁਣਕੇ ਰਾਜਾ ਉੱਲਾਸਿਤ ਵੀ ਹੋਇਆ ਉਦਾਸ ਵੀ। ਉਦਾਸ ਇਸਲਈ ਕਿ ਬਿਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਉਹ ਮਹਾਨ ਕਵੀ ਲਿਖੇਗਾ ਕਿਵੇਂ ? ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕੇਂਦਲ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਤਨੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਪਰ ਰਾਜਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੰਭੀਰ  ਦਸ਼ਾ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਪ੍ਰਸਥਾਨਿਤ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਜਖ਼ਮ ਤੰਦੁਰੁਸਤ ਹੋਣ ਤੱਕ ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਕੋਲ ਰਹਿਣਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਜਗੰਨਾਥਪੁਰੀ ਵਲੋਂ ਕੇਂਦਲ ਆਉਣ ਲਈ ਰਾਜਾ ਲਕਸ਼ਮਣ ਸੈਨ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ  ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਪੈਸਾ ਲੈ ਕੇ ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਰਾਜਾ ਲਕਸ਼ਮਣ ਸੈਨ ਜੀ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜਰ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਡਾਕੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਣ ਲੱਗੇ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਜੰਗਲ ਅਤੇ ਅੰਨ੍ਹਾ ਖੂਹ ਆਇਆ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਆਕੇ ਡਾਕੁਆਂ ਨੇ ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਵਲੋਂ ਅਨੁਰੋਧ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਦੇਣ। ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤ ਮਨ ਵਲੋਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭਗਤ ਲੋਕੋ ! ਇਸਦੇ ਇਲਾਵਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਉਹ ਡਾਕੂ ਬਹੁਤ ਕਠੋਰ ਸਨ। ਉਹ ਪੁਰੂਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਗਾਜਰ ਮੂਲੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੱਟਣ ਵਲੋਂ ਹਰਗਿਜ਼ ਸੰਕੋਚ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਜੈਦੇਵ ਜੀ  ਦੀਆਂ ਦੋਨਾਂ ਬਾਜੂ ਕੱਟਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਕੂਵੇਂ (ਖੂਹ) ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪ ਪੈਸਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਰਸਤੇ ਚੱਲ ਪਏ। ਜੈਦੇਵ ਜੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਪਦਮਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰਣ ਲੱਗੇ।