13. ਪਰਮਾਨੰਦ ਬੈਰਾਗੀ ਦੀ ਪਰਖ

ਸ਼੍ਰੀ ਰਾਮਾਨੰਦ ਜੀ ਦਾ ਇੱਕ ਚੇਲਾ ਪਰਮਾਨੰਦ ਵੀ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਗੁਰੂ ਭਰਾ ਵੀ ਸੀ। ਇਹ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਵਲੋਂ ਗੋਸ਼ਟਿ ਕਰਣ ਲਈ ਆ ਗਿਆ। ਇਸਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਅਹੰਕਾਰ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਬੰਦਗੀ ਕਰਣ ਵਾਲਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਸੁਣਕੇ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਰਵਿਦਾਸ ਚਮਾਰ ਨੇ ਕੀ ਭਗਤੀ ਕਰਣੀ ਹੈ। ਪਾਖੰਡ ਕਰਕੇ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਠਗ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸਨ੍ਹੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਪਰਖ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰੁੱਕ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਅਹੰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਥਾਲ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਮਣਕੇ ਅਤੇ ਮੋਤੀ ਆਦਿ ਪਾਕੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਰੂਮਾਲ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਭਰਾ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਪਰਮਾਨੰਦ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਭਕਤ ਜੀ ! ਤੁਹਾਡੀ ਗਰੀਬੀ ਉੱਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਤਰਸ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਸਲਈ ਮੈਂ ਮੋਤੀਆਂ ਦਾ ਥਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭੇਂਟ ਕਰਣ ਲਈ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਇਸਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੋ। ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਹੰਸ ਪਏ ਅਤੇ ਬੋਲੇ: ਪਰਮਾਨੰਦ ਜੀ ! ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਜੋਗ ਕਮਾਉਂਦੇ ਨਿਕਲ ਗਈ ਪਰ ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ ਹੁਣੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਇਹ ਮੋਹ ਹੀ ਜਨਮ–ਮਰਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਫੰਸਾਂਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀ ਆਪਣੀ ਇਹ ਮਾਇਆ ਕਿਸੇ ਨਿਰਧਨ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੳ। ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹਾਂ। "ਮਾਈ ਮਾਇਆ ਛਲ ॥ ਤ੍ਰਿਣ ਕੀ ਅਗਨਿ ਮੇਘ ਕੀ ਛਾਇਆ ਗੋਬਿੰਦ ਭਜਨ ਬਿਨੁ ਹੜ ਕਾ ਜਲੁ ॥" ਇਸਲਈ ਇਸ ਜਹਰੀਲੀ ਨਾਗਣ ਦੇ ਡੰਕ ਵਲੋਂ ਬਚਕੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਦਾ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਸ਼ੁੱਧ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਕੇ ਪਰਮਾਨੰਦ ਜੀ ਦਾ ਅਹੰਕਾਰ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਪਿਆਰ ਦੇ ਨਾਲ ਗਿਆਨ ਗੋਸ਼ਟਿ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਦੀ ਤਰਫ ਚਲਾ ਗਿਆ।