28. ਵੇਸ਼ਵਾ ਦਾ ਪਾਰ ਉਤਾਰਾ

ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮਹਾਪੁਰਖਾਂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿਗੜੇ ਹੋਏ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅੱਖ ਦੇ ਝਪਕਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੁਧਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸੀ ਮਿਸਾਲਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਕਬੀਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸੀ ਘਟਨਾਵਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ: ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਵੇਸ਼ਵਾ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਜਵਾਨ ਵੇਸ਼ਵਾ। ਉਹ ਇੰਨੀ ਸੁੰਦਰ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਲੋਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਹਟਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਹੁਸਨ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਦੀ ਖਿੜਕੀ (ਬਾਰੀ) ਵਿੱਚ ਲਿਆਕੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਬੀਰ ਜੀ ਉਸਦੀ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਸਾਮਹਣੇ ਆ ਖੜੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹਸੀਨ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਤਰਫ ਵੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਵੇਰੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਉਹ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕਰਕੇ ਹੀ ਖਿੜਕੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਵੇਸ਼ਵਾ ਅਤੇ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕ–ਦੂੱਜੇ ਨੂੰ ਟਿਕ–ਟਿਕੀ ਲਗਾਕੇ ਵੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਦੋਨਾਂ ਦੀਆਂ ਜੂਬਾਨਾਂ ਬੰਦ ਰਹੀਆਂ। ਅਖੀਰ ਵੇਸ਼ਵਾ ਨੇ ਅਵਾਜ ਮਾਰੀ: ਫਕੀਰ ਸਾਈਂ ! ਉੱਤੇ ਆ ਜਾਓ। ਕਬੀਰ ਜੀ ਤੇਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸਿੜੀਆਂ (ਪਉੜਿਆਂ) ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾਕੇ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ। ਇੱਕ ਸੰਤ ਮਹਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪੂਰਣ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਕੇ ਵੇਸ਼ਵਾ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਇੰਸਾਨੀ ਜਜਬਾ ਕੁੱਝ ਜਾਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ– ਅਖੀਰ ਅਸੀ ਵੇਸ਼ਿਆਵਾਂ ਦਾ ਕੀ ਇਹੀ ਕੰਮ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀ ਅਮ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ ਜਹਿਰ ਘੋਲਿਏ ਅਤੇ ਪਵਿਤਰ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਅਪਵਿਤ੍ਰ ਕਰਿਏ। ਉਸਨੇ ਕਬੀਰ ਜੀ ਵਲੋਂ ਪੁੱਛਿਆ: ਤੁਸੀ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਆਏ ਹੋ ? ਕਬੀਰ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਅਜਿਹੀ ਮੁਸਕਰਾਟ ਵਲੋਂ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਿਸਦੇ ਉਹ ਗਲਤ ਮਤਲੱਬ ਲਗਾ ਬੈਠੀ। ਵੇਸ਼ਵਾ ਫਿਰ ਬੋਲੀ: ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਭਗਤੀ ਵਾਲੇ ਲੱਗਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਮੇਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਲੋਂ ਦੋ ਘੜਿਆਂ ਲਈ ਮਨ ਬਹਿਲਾਉਣ ਆ ਗਏ ਹੋ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਸਵਾਗਤ ਕਰਦੀ ਹਾ। ਪਰ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਇਸਦਾ ਕੀ ਅੰਤ ਹੋਵੇਗਾ ? ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਜਹਿਰ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜੋ ਤੁਹਾਡੀ ਪ੍ਰਭੂ ਭਗਤੀ ਨੂੰ ਡਸਕੇ ਇਸਦੀ ਮੌਤ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਉਫ ! ਮੈਂ ਇਹ ਕੀ ਕਹੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਅੱਜ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਗਾਹਕ ਹੋ। ਗਾਹਕ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਭੇਜਣਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰੀ ਦੇ ਅਸੂਲਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੈ। ਆ ਜਾਓ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਦੂੱਜੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਵਿੱਛੇ ਹੋਏ ਪਲੰਗ ਦੀ ਤਰਫ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਵੇਸ਼ਵਾ ਫਿਰ ਬੋਲੀ: ਆਰਾਮ ਵਲੋਂ ਬੈਠ ਜਾਓ। ਪਰ ਕਬੀਰ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ  ਕਿਹਾ: ਪੁਤਰੀ ! ਤਾਂ ਉਹ ਚਕਿਤ ਰਹਿ ਗਈ। ਕਬੀਰ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ: ਪੁਤਰੀ ! ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਹੁਸਨ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਉਸ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਕਾਰੀਗਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਇੰਨੀ ਸੁੰਦਰ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਹੁਸਨ ਰਾਜਮਹਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾਵਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦਾ ਹੱਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਦੋ–ਦੋ ਪੈਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਕਣ ਲਈ ਗੰਦੀ ਮੋਰੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਠ ਅਭਾਗਨ ਪੁਤਰੀ। ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਥਰੂ ਨਿਕਲ ਆਏ ਅਤੇ ਹੁਸਨਮਤੀ ਵੇਸ਼ਵਾ ਵੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸਨੇ ਜ਼ੋਰ ਵਲੋਂ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜ ਲਏ ਅਤੇ ਬੋਲੀ: ਮਹਾਰਾਜ ! ਧੀ ਕਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਧੀ ਬਣਾਏ ਰੱਖੋ, ਪਿਤਾ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨਰਕ ਕੁਂਡ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਜਾਓ। ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਵਾਂਗੀ। ਕਬੀਰ ਜੀ ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਆਏ। ਪੁਤਰੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਘਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਸੇਵਕ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।