81. ਸੱਚਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਚਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸਵੀਕਾਰ

ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜਿਲਾ ਬਠਿੰਡਾ ਨਗਰ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੌਰੇ ਉੱਤੇ ਸਨ ਕਿ ਇੱਕ ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਅਰਾਮ ਦਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤੰਬੂ ਵਿੱਚ ਸਨ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਦੂਰੋਂ ਮਧੁਰ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਗਾਨ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸੁਣੀ, ਗਾਨ ਵਾਲੇ ਪਾਂਧੀ ਬਲੋਚ ਸਨ ਜੋ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਆਸ਼ਿਕ ਸੱਸੀ–ਪੁੰਨੂ ਦੀ ਕਥਾ ਕਵਿਤਾ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਗਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਗਾਨ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਅਸਲੀ ਵੈਰਾਗ ਅਤੇ ਕਿਰਪਾਲੂ ਧੁਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਏ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੁਸਾਫਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਭੇਜਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਲੋਕ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੌਜੂਦ ਹੋਏ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀ ਲੋਕ ਜੋ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਸੂਰ ਲਗਾ ਕੇ ਕਵਿਤਾ ਗਾਇਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸੁਨਾਵੋ। ਇਹ ਆਗਿਆ ਪਾਕੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਨਿਮਰਤਾ ਭਾਵ ਵਲੋਂ ਬੋਲੇ–  ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੁਹਾਡੇ ਸਨਮੁਖ ਪ੍ਰੇਮ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਠੀਕ ਹੈ, ਵਿੱਚ ਪਰਦਾ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੁਸੀ ਲੋਕ ਗਾਉ। ਆਗਿਆ ਮੰਨ ਕੇ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਣ ਲੱਗੇ ਪਰ ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਗੱਲ, ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਬਣੀ, ਸਭ ਕੁੱਝ ਬੇਰਸ ਜਿਹਾ ਰਿਹਾ। ਖੈਰ-----  ਗੁਰੂ ਜੀ  ! ਫਿਰ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਇਨਾਮ ਦੇਕੇ ਵਿਦਾ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਕੁੱਝ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਆਪੱਤੀ ਕੀਤੀ: ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਤਮਕ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਥਾ ਕਿੱਥੇ ਤੱਕ ਉਚਿਤ ਹੈ  ? ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ: ਤੁਸੀ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਇੱਕ–ਇੱਕ ਉਂਗਲੀ ਗਰਮ ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਪਾਕੇ ਇੱਕ ਘੜੀ ਰੱਖੋ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਗੱਲ ਦਾ ਸਮਾਧਾਨ ਕੀਤਾ। ਸੱਸੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਮਰੂਸਥਲ ਦੀ ਗਰਮ ਰੇਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਸ਼ਿਕ ਦੀ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਮੌਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਤਿਆਗ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਅਤ: ਦਲੀਲ਼ ਉਹੀ ਕਰਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੈ, ਜੋ ਇਸਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਤਿਆਗ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਕਰਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੋਵੇ  ?