4. ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਦੀ ਨਿਰਭੀਕਤਾ (ਨਿਰਭਅਤਾ)

ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਟਨਾ ਸਾਹਿਬ ਨਗਰ ਦੇ ਮੁੱਖ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਸਥਨੀਏ ਨਵਾਬ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਗੁਜਰਨੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਅੱਗੇ–ਅੱਗੇ ਨਗਾੜਚੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਬਾ–ਇੱਜਤ,ਬਾ– ਮੁਲਾਹਿਜਾ ਹੋਸ਼ਿਆਰ ਪਟਨਾ ਦੇ ਨਵਾਬ ਤਸ਼ਰੀਫ ਲਿਆ ਰਹੇ ਹਨ ਇਹ ਵਾਕ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਮਕਾਮੀ ਲੋਕ ਆਪਣੇ–ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ਉੱਤੇ ਪੰਕਤੀਬੱਧ ਹੋਕੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਪਰਣਾਮ ਕਰਣ ਦੀ ਮੁਦਰਾ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ। ਪਰ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਬਹੁਤ ਵਚਿੱਤਰ ਜਿਹਾ ਲਗਿਆ ਕਿ ਜਨਸਾਧਾਰਣ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਅਕਾਰਣ ਨਤ–ਮਸਤਕ ਹੋ ਪਰਾਧੀਨਤਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਣ। ਉਨ੍ਹਾਂਨੇ ਤੁਰੰਤ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਵਿਪਰੀਤ ਕਰਣ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ: ਤੱਦ ਕੀ ਸੀ, ਸਾਰੇ ਬਾਲਕ ਅੰਗ–ਰਕਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਮੁੰਹ ਚਿੜਾਨ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਰਿਹਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਊਧਮ ਮਚਾਣ ਲੱਗੇ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਗ–ਰਖਿਅਕ ਫੜਨ ਭੱਜੇ ਤਾਂ ਉਹ ਏਧਰ–ਉੱਧਰ ਭਾੱਜ ਗਏ। ਨਵਾਬ ਰਹੀਮਬਖਸ਼ ਨੇ ਪੁੱਛਗਿਛ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਬਾਲਕ ਕੌਣ ਸਨ ? ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਅਤੇ ਬਾਲਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਗਰਕਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਅਵਹੇਲਨਾ ਕਰਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਚੁਣੋਤੀ  ਦੇਣ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਗਿਆਤ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਅਗੁਵਾਈ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਪੁੱਤਰ ਸ਼੍ਰੀ ਗੋਬਿੰਦ ਰਾਏ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਰਿਭਅਤਾ ਦੇ ਕਾਰਣ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਉਹ ਉਪਵਨ (ਸੁੰਦਰ ਬਗੀਚੀ) ਗੁਰੂ ਘਰ ਨੂੰ ਸਮਰਪਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਸਾਲ ਪੂਰਵ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਅਰਾਮ ਕੀਤਾ ਸੀ।