18. ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸੱਚ ਖੰਡ ਯਾਤਰਾ

ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਹਰ ਰੋਜ ਸਵੇਰੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਬੇਈਂ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਇਸਨਾਨ ਕਰਕੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਇਸਨਾਨ ਕਰਣ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੇਵਕ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਤੁਸੀਂ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਦਾਸ ਦੇ ਕੋਲ ਰੱਖਕੇ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੇ ਪਰਵਾਹ ਵਿੱਚ ਛਲਾਂਗ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਇੱਥੇ ਪਾਣੀ ਬਹੁਤ ਗਹਿਰਾ ਸੀ। ਬਸ ਉਸੀ ਡੂੰਘੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਆਲੋਪ ਹੋ ਗਏ। ਦਾਸ ਨੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਦਾਸ ਨੇ ਜੈਰਾਮ ਨੂੰ ਖਬਰ ਦਿੱਤੀ ਦੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਡੁੱਬ ਗਏ ਹਨ। ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ਸਾਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਉੱਥੇ ਪਹੁਂਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਟੋਭੂਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਤਲਾਸ਼ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਆਖ਼ਿਰਕਾਰ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਕੇ ਸਭ ਲੋਕ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ। ਜੈਰਾਮ ਜ਼ੋਰ ਜੋਰ ਵਲੋਂ ਰੋਣ ਲਗਾ।

• ਕੁਟਨੀ ਲੋਕ ਕਈ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੇ: ਕਿ ਭਈ ਇਹ ਤਾਂ ਮੋਦੀਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਘਾਟਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਮਾਰੇ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਕਰ ਲਈ ਹੈ। ਪਰ ਬੇਬੇ ਨਾਨਕੀ ਦਾ ਦਿਲ ਅਡੋਲ ਰਿਹਾ।

• ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਜੈਰਾਮ ਵਲੋਂ ਬੋਲੀ: ਸਵਾਮੀ ! ਚਿੰਤਾ ਨ ਕਰੋ। ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਕਦੇ ਡੁੱਬ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਉਹ ਤਾਂ ਸੰਸਾਰ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕਰੋੜਾਂ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਤਾਰਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਡੁੱਬ ਸੱਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜੈਰਾਮ ਨੂੰ ਸਬਰ ਨਹੀ ਆਇਆ।

• ਅਖੀਰ ਬੇਬੇ ਨਾਨਕੀ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਹੇ ਪਤੀਦੇਵ ! ਤੁਸੀ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰੋ, ਜੋ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸੱਮਝਣਾ ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਡੁੱਬ ਗਿਆ ਹੈ।

ਬੇਬੇ ਨਾਨਕੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਕੇ ਸਭ ਲੋਕ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੱਕ ਚੁਪ ਰਹੇ। ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਸਮਾਂ ਸਭ ਨਗਰ ਦੇ ਲੋਕ ਬੇਈਂ ਨਦੀ ਦੀ ਤਰਫ ਚੱਲ ਪਏ ਜਿੱਥੇ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਲੋਪ ਹੋਏ ਸਨ। ਹੁਣੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ ਹੀ ਗਏ ਸਨ ਕਿ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਸੋਨੇ ਦੇ ਵਸਤਰ ਪਾਏ ਹੋਏ ਨਗਰ ਦੀ ਤਰਫ ਚਲੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ ਚਾਰਾਂ ਤਰਫ ਜੈ ਜੈ ਕਾਰ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਬਾਜੇ ਵੱਜਣ ਲੱਗੇ। ਜੈਰਾਮ ਨੇ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਖੁੱਲੇ ਦਿਲੋਂ ਦਾਨ ਪੁੰਨ ਕੀਤਾ।